Daar gaan we!

Dit is het. Het gerecht waar het mee begon. Het gerecht dat de vraag “Zou je niet eens een blog beginnen?” uitlokte.
U moet weten, ik durf nogal eens mijn kookkunsten facebookgewijs op het wereldwijde web gooien.
Die vraag bleef niet alleen, maar werd mij intussen door nog enkele verlekkerende facebookvrienden gesteld.
Een blog dus. Tja, misschien wel…

Ik kook niet elke dag zo esthetisch verantwoord, natuurlijk (nee, echt niet). Al moet ik toegeven dat die kookkunsten van mij nogal eens uit de hand durven lopen. Dan stop ik om tien uur ’s avonds nog een bakplaat geurige kaneelbroodjes in de oven. Of ik schuif een lading marinerende lamskoteletjes in de koelkast.

Koken en bakken, het is al altijd mijn ding geweest. Al is het dat nu nog net iets meer dan vroeger.
Het uit de hand lopen ervan is eigenlijk de schuld van onze groentepakketten. Die wekelijkse pakketten vol lekkers waarmee ik niet altijd goed wist wat aanvangen. Dat weet ik intussen dus wel. Leve het internet!
Die groentenpakketten zijn niet de enige schuldige. Een verjaardagscadeau van de wederhelft, dat was de druppel… Na wat top secret gespeur op het internet, kwam meneer uit op een kookboek. Jerusalem, van Yotam Ottolenghi en Sami Tamimi nog wel. Goeie zet. Ik koken, hij eten van al dat lekkers. Een win-win situatie heet dat.

Sindsdien is het allemaal Ottolenghi wat de klok slaat in onze keuken (nou ja, dat is misschien wat overdreven) en is de collectie kookboeken en “dagdagelijkse” recepten nogal uitgebreid. De term “dagdagelijks” is ook nogal van lading veranderd, denk ik.

Ook het lekkers op de foto is een recept uit dat geweldige kookboek. Na’ama’s Fattoush heet het (de uitspraak laat ik aan u over). Makkelijk, relatief snel en een echte crowd-pleaser. Het recept ervan, dat krijgt u nog wel.
En ziet u nog eens iets passeren dat u doet watertanden, shout!
Ik ben één en al oor!